1. Pogrzeb przygotowuje najbliższa rodzina. Powinien on mieć miejsce w parafii zamieszkania. Jeżeli ma się on odbyć poza parafią zamieszkania, potrzebna jest na to zgoda proboszcza miejsca.

2. Przy zgłaszaniu pogrzebu należy w kancelarii parafialnej przedłożyć akt zgonu. Jeżeli śmierć nastąpiła w szpitalu, należy również postarać się o zaświadczenie zaopatrzenia przed śmiercią sakramentami (namaszczenie chorych, Wiatyk).

3. Liturgię pogrzebu, miejsce pochówku na cmentarzu oraz pozostałe szczegóły organizacyjne ustala się indywidualnie.

Więcej na temat pogrzebu:
– Katechizm Kościoła Katolickiego (1680-1690);
– Kodeks Prawa Kanonicznego (1176-1185);
– Instrukcja Liturgiczno-duszpasterska o pogrzebie i modlitwach za zmarłych;
– List pasterski Episkopatu Polski o szacunku dla ciała zmarłego i obrzędach pogrzebu (w przypadku kremacji)

Synod Archidiecezji Przemyskiej

Statut 398.

§ 1. Duszpasterze winni często przypominać o paschalnym wymiarze chrześcijańskiej śmierci oraz wiecznym przeznaczeniu człowieka.
§ 2. Obrzędy pogrzebowe winny być dobrze przygotowane i w pełni wykorzystane do głoszenia orędzia zbawczego.
§ 3. Należy pielęgnować religijne tradycje związane ze śmiercią i pogrzebem, jak: modlitwy rodziny i znajomych przy trumnie, udział w pogrzebie itp.
§ 4. Ze względu na wartość wstawienniczej modlitwy zastępczej, należy przypominać znaczenie ofiarowania Mszy świętej, pełnego udziału rodziny we Mszy świętej pogrzebowej, pamięć o rocznicach śmierci itp.

Statut 399.

§ 1. W związku z załatwianiem formalności pogrzebowych kapłan winien okazać szczególną delikatność i takt duszpasterski.
§ 2. Pogrzeb może być okazją nawiązania duszpasterskiego kontaktu z osobami religijnie obojętnymi i stojącymi z dala od Kościoła.

Statut 400.

§ 1. Należy zwrócić uwagę, aby pracownicy cmentarzy posługujący podczas pogrzebów zachowywali się godnie, strzegli się rutyny, pośpiechu oraz wszelkich nadużyć.
§ 2. Zaleca się odbywanie spotkań z pracownikami cmentarzy w ramach dekanatów lub w domach rekolekcyjnych, aby poprzez modlitwę, konferencje ascetyczne i wymianę doświadczeń, przysposabiać ich do godnego posługiwania wobec tajemnicy śmierci.

Statut 401.

§ 1. Biorąc pod uwagę aktualne opinie psychiatrów, nie powinno się im odmawiać pogrzebu katolickiego samobójcom, jeśli w ciągu życia okazywali przywiązanie do wiary i Kościoła.
§ 2. Uczestnikom pogrzebu należy wyjaśnić podstawy takiego stanowiska.
§ 3. Samobójcę, który przed zamachem na swoje życie dawał publiczne zgorszenie, należy traktować jako jawnego grzesznika.

Statut 402.

§ 1. Dopuszcza się pogrzeb katolicki jawnych grzeszników i wiernych, którzy do śmierci żyli w niesakramentalnym małżeństwie, jeśli przed śmiercią okazali jakiekolwiek oznaki pokuty i obędzie się to bez publicznego zgorszenia.